കോവിഡാനന്തരം......

                                                     ഓക്സ്ഫോർഡ് ഡിക്ഷണറി ക്ക്‌ വർഷം തോറും ഒരു പതിവുണ്ട്. 'Word of the Year' ആയി ഒരു വാക്കിനെ അങ്ങ് പ്രഖ്യാപിക്കും. ആ വർഷം വാർത്തകളിലൊക്കെ നിറഞ്ഞു നിന്ന,ചാനൽ ചർച്ചകളും അല്ലാത്ത ചർച്ചകളും ഉദാരമായി എടുത്തുപയോഗിച്ച,ഗൂഗിളിലും ട്വിറ്ററിലുമൊക്കെ ട്രെൻഡിംഗ് ആയ ഒരു വാക്കായിരിക്കും മിക്കവാറും ആ സൂപ്പർസ്റ്റാർ വാക്ക്. 2020 എന്ന ' മഹത്തായ ' വർഷം അവസാനിക്കുമ്പോൾ Word of the Year കണ്ടുപിടിക്കാൻ ഓക്സ്ഫോർഡ് ഡിക്ഷണറിക്ക് മുൻവർഷങ്ങളിലേതുപോലെ കഷ്ടപ്പെടേണ്ടി വരില്ല. അത്ര പോപ്പുലർ അല്ലാതിരുന്ന,തികച്ചും ടെക്നിക്കലായ 'quarantine', 'pandemic', 'lock-down' എന്നീ മൂന്നു വാക്കുകളിൽ ഒന്നായിരിക്കും Word of the Year 2020 എന്നു ഞാൻ പ്രവചിക്കുന്നു. വർഷാവസാനം വരെ COVID പിടിപെടാതെ ജീവനോടെയുണ്ടെങ്കിൽ പ്രവചനം ഫലിച്ചോ എന്നറിയാം!

                                                What an year it has been so far! ഈ വർഷം തുടങ്ങിയപ്പോ നമുക്കെല്ലാവർക്കും എന്തെല്ലാം പ്ലാനുകളായിരുന്നു! ജോലി,പഠനം,വിവാഹം,യാത്ര ഇങ്ങനെ പലതിനെപ്പറ്റിയും.ഇക്കൊല്ലമെങ്കിലും ഒന്നു കരപറ്റണം എന്ന് നമ്മളിൽ ഭൂരിഭാഗം പേരും ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടാവും - എല്ലാ വർഷാരംഭത്തിലും ചിന്തിക്കുന്നതുപോലെ. എന്നാൽ, നാലുമാസങ്ങൾക്കിപ്പുറം നമ്മുടെയെല്ലാം മനസ്സിൽ മറ്റൊരു ചിന്ത മാത്രമേ കാണാൻ സാധ്യതയുള്ളു - "നാശംപിടിച്ച ഈ ലോക്ഡൗണും കൊറോണ ഭീതിയും എന്ന് ഒന്നടങ്ങും!"

                                            ഉറപ്പായിട്ടും ഇതെല്ലാം കഴിഞ്ഞൊരു സമയം ഉടൻതന്നെയുണ്ടാകും. അപ്പോഴത്തെ ലോകം,അന്നേരത്തെ ജീവിതം, ഇതൊക്കെ എങ്ങനെയിരിക്കും?

                                           'പണ്ടേ ദുർബ്ബല, ഇപ്പോൾ ഗർഭിണിയും - വയറ്റിൽ ട്വിൻസും' എന്ന് പറഞ്ഞതുപോലെയായി ഇന്ത്യയുടെ കാര്യം.കൊറോണ പ്രശ്നങ്ങൾക്ക് മുൻപേ തന്നെ വമ്പൻ പ്രതിസന്ധിയിലൂടെയായിരുന്നു രാജ്യം കടന്നുപോയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നത്. ജി.ഡി.പി. വളർച്ചാനിരക്ക്,ഇൻഡസ്ട്രിയൽ ഔട്പുട്,നികുതിപ്പണത്തിന്റെ വരവ് ഇവയിലൊക്കെ വളരെയധികം പിറകിലായിരുന്നെങ്കിലും തൊഴിലില്ലായ്മ, വിലക്കയറ്റം എന്നിവയിലൊക്കെ മികച്ച 'മുന്നേറ്റ'മായിരുന്നു. കൊറോണ രോഗബാധയും തുടർന്നുണ്ടായ ലോക്ഡൗണും Indian economy ക്ക് ഏല്പിച്ചിരിക്കുന്ന ആഘാതം ചെറുതല്ല.

                                         Lets be realistic.കാര്യങ്ങൾ ഇനിയങ്ങോട്ട് അത്ര വെടിപ്പായിരിക്കില്ല. Private businesses എല്ലാംതന്നെ വൻ നഷ്ടങ്ങളാണ് സഹിക്കുന്നത് - അതിൽ വൻകിട-ചെറുകിട വ്യത്യാസങ്ങളൊന്നുമില്ല.അംബാനി റിലയൻസിന്റെ ഓഹരി വിറ്റതും കോടീശ്വരനായ എണ്ണ വ്യാപാരി നഷ്ടത്തിന്റെ ആഘാതം സഹിക്കാനാവാതെ ദുബായിൽ ആത്മഹത്യ ചെയ്തതുമെല്ലാം നാം ഈയടുത്തുതന്നെ വായിച്ച വാർത്തകളാണ്.ഗവൺമെന്റിന്റെ കാര്യമെടുത്താൽ,ഒന്നാമതുതന്നെ,കയ്യിൽ കാശില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഉള്ള മുതലൊക്കെ ഒരറ്റത്തുനിന്ന് വിറ്റുപെറുക്കി വെളുപ്പിച്ചു വരുമ്പോഴാണ് കൊറോണയുടെ വരവ്. ആരോഗ്യരംഗത്തുണ്ടായ അധിക ചെലവും സംസ്ഥാനങ്ങൾക്കുള്ള റീഹാബിലിറ്റേഷൻ എയ്ഡ്സും ഒക്കെ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സർക്കാരും ഒരു belt-tightening നു നിർബന്ധിതമാകും എന്നതിൽ സംശയമില്ല.പറഞ്ഞുവരുന്നത്, ഉദ്യോഗാർഥികൾക്കും സംരംഭകർക്കുമൊക്കെ കുറച്ചധികം കഷ്ടപ്പാടാണ് ഉടൻതന്നെ വരാൻ പോകുന്നത് - "പണിവരുന്നുണ്ടവറാച്ചാ!"
കരുതിയിരിക്കുക.അവസരങ്ങൾ കുറയും. സ്വാഭാവികമായും മത്സരം മുമ്പത്തെതിനേക്കാൾ കടുപ്പമാകും.വീണുകിട്ടുന്ന ചെറിയൊരു അവസരം പോലും പാഴാക്കരുത്. Its literally going to be a dog-eat-dog world out there!

                                     ഒന്ന് ചീയുമ്പോഴാണല്ലോ മറ്റൊന്നിനു വളമാകുക.ഈ വർധിച്ച മത്സരവും ലോക്ഡൗണുമെല്ലാം,മത്സരപ്പരീക്ഷാ കോച്ചിംഗ് സ്ഥാപനങ്ങളുടെയും അവയുടെ ഒൺലൈൻ ഗുരുക്കൻമാരുടെയും പെറ്റുപെരുകലിനു കാരണമാകും. ഇത് മറ്റൊരു phenomenaon നു വഴിയിടും. ഇന്ത്യയിലെ cheap data rates ഈ കോച്ചിംഗ് സൗകര്യങ്ങൾ എല്ലാവർക്കും എളുപ്പത്തിൽ അക്സസിബിൾ ആക്കും. Suddenly, everyone will become an expert in everything. ഇതുമൂലം മത്സരപ്പരീക്ഷകളുടെയെല്ലാം കട്ടോഫ് skyrocket ചെയ്യുന്നത് ഉടൻതന്നെ നാം കാണും. കോച്ചിംഗ് ഇല്ലാതെ, ഒരു rural background ൽ നിന്നു വരുന്ന ഒരു ഉദ്യോഗാർത്ഥിക്ക് റിസർവ്വേഷന്റെ സഹായമില്ലാതെ ഒരു ജോലി തരപ്പെടുത്തുന്ന കാര്യം ഇനിയങ്ങോട്ട് നല്ല ബുദ്ധിമുട്ടായിരിക്കും.

                                ജോലിക്കാർ പലർക്കും അവരുടെ ശമ്പളത്തിൽ നേരിട്ടോ അല്ലാതെയോ ഉള്ള ഇടിവ് പ്രതീക്ഷിക്കാം. ശമ്പളത്തിലുള്ള കുറവും പുതിയ ജോലിക്കാർ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടാത്തതും economy യിൽ സ്പെൻഡിംഗ് കുറയ്ക്കും.ഇത് ബിസിനസുകളുടെ വളർച്ചയെ പിന്നെയും ബാധിക്കും. Depression എന്ന അപകടകരമായ അവസ്ഥയിലേക്ക് economy തള്ളിയിടപ്പെട്ടേക്കാവുന്ന സാദ്ധ്യത തള്ളിക്കളയാനാവില്ല.(കൂടുതൽ തള്ളുന്നില്ല)

                              Hyperglobalisation repudiation - കടിച്ചാൽ പൊട്ടാത്ത വാക്കുകളൊക്കെ കേട്ട് ഞെട്ടേണ്ട. സംഗതി സിംപിളാണ്. 1970-കളിൽ തുടങ്ങി,തൊണ്ണൂറുകളിൽ ശക്തിപ്രാപിച്ച ആഗോളവത്കരണം എന്ന പ്രക്രിയയുടെ അന്ത്യകൂദാശയെ, 2018-ലെ Economic Survey of India സ്നേഹപൂർവം വിളിച്ച പേരാണത്. കൊറോണ എന്ന മഹാമാരി ലോകത്തിന് നൽകിയ ഏറ്റവും വലിയ സംഭാവനകളിൽ ഒന്നായിരിക്കും, വേഗത കുറയുകയായിരുന്ന ആഗോളവൽക്കരണത്തിന് ഒരു സഡൻ ബ്രേക്ക് ഇടുക എന്നത്.2019 ഡിസംബറിൽ ചൈനയിലെ വുഹാനിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട വൈറസ് വെറും 2-3 മാസത്തിനുള്ളിൽ ലോകത്തിന്റെ മറ്റേ അറ്റത്തുള്ള രാജ്യങ്ങളിലെ പതിനായിരക്കണക്കിന് ജനങ്ങളെ കൊന്നൊടുക്കാൻ പ്രധാന കാരണം, ലോകരാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള interaction and integration അത്രക്ക് seamless and intense ആയതിനാലാണ്. ഈ അവസ്ഥക്ക് already മാറ്റം സംഭവിച്ചുകഴിഞ്ഞു.രാജ്യങ്ങൾ അവയുടെ അതിർത്തികൾ കൊട്ടിയടച്ചു. മറ്റു രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളവരെ ഓരോ രാജ്യവും ഇനിമുതൽ വർധിച്ച കരുതലോടെയായിരിക്കും വീക്ഷിക്കുക. Foreign immigration, വിദേശ ജോലി,വിദേശ യൂണിവേഴ്സിറ്റികളിലെ പഠനം എന്നിവയൊക്കെ ഇനി മുന്പത്തേതിനെക്കാൾ വിഷമം പിടിച്ചതാകും. ഇത് domestic resources-ന്റെ മേലുള്ള സമ്മർദം പിന്നെയും കൂടുതലാക്കും.

                        ഇപ്രകാരമുള്ള അവസ്ഥാവിശേഷങ്ങൾ hypernational and far-right നേതാക്കന്മാരുടെ വളർച്ചയ്ക്ക് ശക്തിപകരും. വരുംകാലങ്ങളിൽ കൂടുതൽ Trump -മാരെയും Bolsonaro-മാരെയും പ്രതീക്ഷിക്കുക. അവരൊന്നും മറ്റൊരു ഹിറ്റ്ലർ ആയി മാറാതിരിക്കാൻ പ്രാർത്ഥിക്കുക. (ഇല്ലെങ്കിൽ മരുന്നിന് പകരം കീടനാശിനി കുടിക്കാൻ തയ്യാറാവുക.)

                       തീവ്ര വലതുപക്ഷ നേതാക്കന്മാരെപ്പോലെ തന്നെ ശുക്രനുദിക്കാൻ പോകുന്ന മറ്റൊരു വിഭാഗമായിരിക്കും ആൾദൈവങ്ങളും കൾട്ടുകളും. മഹാമാരിയും വറുതിയുമെല്ലാം ദൈവം എന്ന കോൺസെപ്റ്റിലുള്ള ജനങ്ങളുടെ വിശ്വാസത്തെ ഇല്ലാതാക്കും, അവർ കൂടുതലായി ശാസ്ത്രത്തിലും യുക്തിയിലും ആശ്രയിക്കും എന്നൊക്കെയുള്ള വാദങ്ങളിൽ എനിക്ക് വിശ്വാസമില്ല. If anything, ഈ രോഗവും തുടർന്നുണ്ടായ അരക്ഷിതാവസ്ഥയുമെല്ലാം സാധാരണ ജനങ്ങളെ ഒരു all-powerful being-ൽ വിശ്വാസമർപ്പിക്കുന്നതിനു പ്രേരിപ്പിക്കും. ഇൗ വിശ്വാസത്തെ മുതലെടുക്കാൻ അനേകം ആൾദൈവങ്ങൾ അവതരിക്കും-ഒൺലൈനിലും ഓഫ് -ലൈനിലും.

                                      ഇത്രയും നെഗറ്റീവ് അടിച്ച സ്ഥിതിക്ക് ഇനി അല്പം പോസിറ്റീവ് ആകുന്നതിൽ തെറ്റില്ല. പല കുടുംബങ്ങളിലും ഈയൊരു ലോക്ഡൗൺ കാലഘട്ടം വേണ്ടിവന്നു, കുറേക്കാലത്തിനുശേഷം അംഗങ്ങളെല്ലാവർക്കും ഒരുമിച്ച് ഒരു സ്ഥലത്ത് കുറച്ചധികം നാൾ ചെലവഴിക്കാൻ. അറ്റുപോയ സുഹൃദ്ബന്ധങ്ങൾ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാൻ പലരും ഈ സമയത്തെ വിനിയോഗിച്ചു. സമീപസ്ഥരല്ലാതിരുന്നവർ Zoom,WhatsApp മുതലായ സങ്കേതങ്ങളുപയോഗിച്ച് സ്നേഹവും സൗഹൃദവും പങ്കിട്ടു. ചുറ്റും അരങ്ങേറുന്ന ദുരന്തത്തിനും അരക്ഷിതാവസ്ഥയ്ക്കും ഇടയിൽ ആശ്വാസമാകുന്നത് ഒരുപിടി നല്ല ബന്ധങ്ങളാണ് എന്ന തിരിച്ചറിവ് കൊറോണ യുടെ സംഭാവനയാണ്.വ്യക്തിബന്ധങ്ങൾ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്നതിൽ, വരുംകാലങ്ങളിൽ ആൾക്കാർ കൂടുതൽ ബദ്ധശ്രദ്ധരാകും.

                                    Incompatible ആയ work schedules മൂലം കുടുംബജീവിതം സ്മൂത്ത് ആയി കൊണ്ടുപോകാൻ കഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്ന യുവദമ്പതികൾ മിക്കവർക്കും ഈ കൊറോണക്കാലം അവിസ്മരണീയമായിരിക്കും. Thanks to work-from-home,ഇവരിൽ പലർക്കും ഈ ലോക്ഡൗൺ പീരിയഡ് ഒരു honeymoon-at-home ആയി മാറാനാണ് സാധ്യത. വെറുതെയല്ല, പത്തുമാസങ്ങൾക്കപ്പുറം 2021 ജനുവരി - ഫെബ്രുവരി കാലഘട്ടത്തിൽ ലോകമെമ്പാടുമുള്ള രാജ്യങ്ങൾ ഒരു ' ബേബി ബൂം ' പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്.

                                2014 - ൽ ഇറങ്ങിയ 'ഹൗ ഓൾഡ് ആർ യൂ' സിനിമയ്ക്കു ശേഷം, അടുക്കളത്തോട്ടം ഉണ്ടാക്കുന്നതിലും സ്വന്തം പറമ്പിൽ സ്വന്തമായി കുറച്ച് കൃഷിപ്പണിയൊക്കെ ചെയ്യുന്നതിലും മലയാളികൾ വർധിച്ച താൽപര്യം കാണിക്കുന്നത് ഒരുപക്ഷേ ഈ ലോക്ഡൗൺ കാലത്തായിരിക്കും. വരാൻ പോകുന്ന വറുതിയെക്കുറിച്ചുള്ള ആശങ്ക പലരെയും, ഉള്ള സ്ഥലത്ത് കുറച്ച് കപ്പയും കാച്ചിലും ചേമ്പുമൊക്കെ വച്ചുപിടിപ്പിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു. ഇൗ പ്രവണതയ്ക്ക് ആക്കം കൂടാനാണ് ഇനി സാദ്ധ്യത. ജിമ്മിലൊക്കെ പോയി ബാർബെൽസും ക്രോസ്ഫിറ്റുമൊക്കെ അടിച്ച് മസിൽ പെരുപ്പിക്കുന്നതിലും 'ഒരിത്' കിട്ടും, പറമ്പിലിറങ്ങി രണ്ടുചോട് കിളച്ചാൽ എന്ന് പല ജിമ്മന്മാരും തിരിച്ചറിഞ്ഞതും ഇക്കാലത്താണ്.

                              വ്യക്തിശുചിത്വത്തിലും പരിസരശുചിത്വത്തിലും ആരോഗ്യപരിപാലനത്തിലുമൊക്കെ ജനങ്ങൾ കൂടുതൽ ബോധവാന്മാരാകും എന്നൊക്കെയാണ് പല വിദഗ്ദ്ധന്മാരും നിരീക്ഷിക്കുന്നത്. അങ്ങനെ ആയാൽ നന്ന്. എന്നാൽ,some habits are hard to kill. രണ്ടു വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് മഹാപ്രളയം വന്നപ്പോഴും നമ്മൾ ഇങ്ങനെ പല തീരുമാനങ്ങളെപ്പറ്റിയും കേട്ടിരുന്നു. വനനശീകരണം തടയും, അനധികൃത കയ്യേറ്റം തടയും, അങ്ങനെ പലതും. പക്ഷേ പ്രളയം വന്നുപോയി സാധാരണ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നപ്പോൾ എല്ലാവരും എല്ലാം മറന്നു - സർക്കാരും,മാധ്യമങ്ങളും,ജനങ്ങളും.ശങ്കരൻ പിന്നെയും തെങ്ങേൽ തന്നെ! കൊറോണ പഠിപ്പിച്ച പാഠങ്ങൾ നാം അതുപോലെ മറന്നുകളയില്ലെന്ന് പ്രതിജ്ഞയെടുക്കാം.

#JeSuisCharlie

When you mercilessly extinguish 132 innocent minds,you say you avenge your kith and kin

When you put a rifle at 12 freely speaking mouths,you say you avenge the prophet

When all your avengings have been done with,be prepared you cowards!

For Time will avenge humanity...

Kiss of Love and Thoughts of Concern

               Have you ever experienced a kiss? No, I did not mean that affectionate kiss your mother would plant on your cheek. Not that one which your father would blessingly put on your forehead. What I mean is a real passionate thing,experienced on your lips,and that which only your true love could give you. It is the age-old and the most popular medium of showing affection between a couple. It finds its place even in great epics and ancient records and thus dates back its origin to times immemorial. Everywhere, it is seen as a means to express love and affection.

               Well, not so in Kerala. We Keralites always had this reputation of being an innovative kind of people. We devised dozens of types of usages for each part of our own 'Kalpakavriksham',the Coconut tree. Recently,some of our politicians even proved that solar energy can also be put into avenues other than making electricity. This rich legacy of innovation has not ignored the act of kiss either. We showed it to the world that how kiss can be a means of protest. We showed how effectively it can be used as a medium of proclaiming personal freedom. And without hesitation, the whole country followed suit. The protest;innovative thanks to its unprecedented method;has now grown in its scale,contrary to even the wildest dreams of the organisers.

               The 'Kiss of Love' campaign was a symbolic protest against the so called 'moral police' in the society, say the organisers. With the protest causing its ripples even at the national capital, it is time to ask some relevant questions. Has the movement achieved,or in any manner is in the process of achieving,its intended goal;that is,putting an end to 'moral policing'? Is 'Kiss of Love' still a crusade against 'moral policing'? Does this crusade has only one modus operandi,that is,kissing in public as a means to protest? Are there some plans for the organisers to do some fasting or 'dharna';which are proven democratic methods;to uproot this menace of moral policing?

               The 'Kiss of Love' program went terribly off the track,the moment when the media hijacked it. Irrespective of the format,all kinds of media-print,visual,social and web-celebrated the event. News channels aired special coverages. Newspapers issued special stories. Social media teemed with content related to 'Kiss of Love'. Unfortunately,all the attention went to the method of protest and not to the cause of the protests. Even the organisers seemed to have forgotten the real purpose. The whole thing appeared to be a show off. Protesters only cared about kissing in public and thus 'proving their balls';it did not give out a threatening message of any kind to the menace of 'moral policing'. In other parts of the country,events in solidarity to 'Kiss of Love' were conducted and I do not think that it is because people there are so much aggrieved with the state of affairs in Kerala that they participated in those events. If not so,why is not there a single solidarity campaign supporting the cause of adivasis conducting 'Nilppu Samaram' in the same Kerala? Subsistence is of course a nobler cause than the menace of moral policing.

               The 'Kiss of Love' protest was indeed a novel idea which had great potential to kickstart a societal renaissance of our age in our country. Its only and the fatal flaw was that its main objective got sidetracked giving way to wanton flamboyance. The ripples it has created has not yet been died and it still could impact the society in a positive manner;only if the organisers at the helm grows more focussed in their agenda and diversifies their course of  action.

               "If two kiss,the world changes", says Octavio Paz, a Mexican writer. Let the world change not by virtue of their kiss,but by virtue of their hearts' courage.

On Murdering The World's Most Beloved Teenager

Disgust. That was the first feeling rushed to my heart when I heard about Archie being killed. The desperate measures publishers take to improve their copy sales, whatever reason they may say on defense, has gone too far this time. Then it was like I lost a best friend. I have not been an ardent Archie fan like one would be in America, but from whatever stories I have read about this red-headed, freckle- faced teenager, I grew too fond of him and his gang, and all those simple and hilarious adventures they used to have, often ending with a pinch of morality.            

          It has been quite a while and I had lost touch with Archie and his Riverdale gang since I finished my schooling. And then there was this fatal news last day saying that Archie is going to be shot dead. What!? In Riverdale!? In that beautiful town where you believed the height of violence that could ever occur was Moose pulping Reggie for ogling Midge? Guns!? We never saw a more dangerous weapon with anybody in Riverdale than those baseball bats with which Archie and Reggie used to fight each other. Gays!? And who is this Kevin Keller guy Archie so 'heroically' dies for? Never heard of him before. World of Archie suddenly felt very strange and alien to me. It was not like how I had known it for a while, and believed would remain like, forever. I thought Archie and his gang would never graduate and leave Riverdale High; not even the nerdy Dilton Doiley. I thought Mr. Weatherbee and Miss Grundy could never get anymore older. I believed Pop Tate and his Chocklit Shoppe will be there in Riverdale forever.            

          Not anymore. We have been told by the publisher that Archie is as ordinary as any teenager would be, and that he is not a superhero to be immortal. And they say that he is dying a hero's death, trying to save his friend. They also say that it is a lesson against gun violence and would herald a new age for Archie comics.            

          Okay, but why Archie? Violence has never been the trademark of Archie comics. In that department, we have an overwhelming number of characters from both Marvel as well as DC universes. Kill Spiderman or Superman or any other larger-than life figure and I don't think I would be as sorry as I feel towards Archie's death. Maybe, this is exactly what the publishers want. More turning heads, more hype, more circulation and thus more money. It was mainly because of the fact that I could relate to Archie and his Riverdale, than Thor and his Asgard or Batman and his Gotham, that I loved him. That he was as ordinary as any other teenager would be, I always knew it long before the publisher announced it, because that exactly was why I grew much fond of him.          

           They say that other incarnations of Archie would continue in the series. Although it may be a big relief for fans, I am not sure to like this 'new age of Archie Comics’, as they put it, knowing that it is not the same old Riverdale where Archie and his gang used to fool around, but a dark and dangerous place where a stalker could point a gun at you and claim your life. Some things were better kept unchanged.

Where The Mind Is Without Fear

Rapes are becoming some kind of everyday chore in India now-a-days. Much has been talked and written about this national shame of our country and there is no point in beating the same bush again and again. Something drastic is to be done. And without delay.

The root of the problem lies in the attitude of a vast majority of men towards their opposite sex. Despite all our social advances,our society remains largely patriarchal. The concept of male dominance is so deeply embossed in our psyche that a good number of us frowns at a lady going above a speed of 40 kmph on her Activa. Nothing else is more in-tolerable than a woman on her scooter or car overtaking us men,despite that however slow we are going.While its a common practice now-a-days for parents to send their sons abroad for higher education, we dont hear much of them sending their daughters as well to a foreign university.

We should do something to do away with this chauvinistic approach towards women,if we are to find any permanent solution to the crisis that India faces now. The logic being that,if man begins to treat woman as his equal,naturally he would treat her with respect.Of course, that is not at all an easy feat, nor is it an immediate solution. But if made possible in some way, nothing else would prove to be a more permanent solution than this. So is there some way?

There are indeed some suggestions. As the key point lies in shaping the attitude,any effort towards it should be primarily made at school level,that too at lower primary level,where any instruction recieved leaves a marked impact on the rest of one's life. Imitating the model of instituting environmental education in the curriculum, moral instruction could be instituted in the curriculum as a compulsory subject,dealing with various moral issues that the society faces today and the stand one should take in those issues, in an age-appropriate manner. Eventhough there is moral instruction in place in many schools already,that is only a voluntary option for school managements and there lacks a uniform system in a pan-India fashion. Moral instruction should be legislated and made compulsory in schools,atleast upto 10th standard. Care must be taken in presenting the subject,both as interesting and with enough seriousness,should ever such a legislation occurs.

Another suggestion is to promote more mixed schools and colleges. Sense of equality and respect can only stem among the youth,only if they learn and work together.It also serves the purpose for  those children who doesn't have siblings from opposite sex or any siblings at all.

For the above suggestions to work out properly,there is a primary requirement that education be easily accessible to all sections of the society. With the Government making primary education a constitutional right,a major step has been taken in this direction. Yet,factors like attitude of parents-mostly of less developed areas,lack of infrastructure and lack of quality staff still holds the project from achieving its desired goals.

While punitive actions by the government and self defence measures may prove to be of temporary deterrance and safeguard,we shouldnt be so lax to ensure the safety of our women and the ethical quality of our society by such quick fixes. The authorities should be prudent enough to take steps to mould the coming generations as the advocates of a new India, where a woman's mind is without fear and her head is held high.

Selling Dreams and Winning Elections

After going on a hectic and eventful trip,the 2014 Lok Sabha Election roller coaster comes to a mighty halt today. And there emerges a 56" chested confident-looking man, bearing the hopes and aspirations of a third of world's population,all on his wide chest. The load of responsiblity on him is heavy,but so were the dreams that he sold to the people.

There is nothing unexpected in the results,save for the numbers and statistics. Everybody knew who was going to win and who was going to fall. When the Bharatiya Janata Party, riding on the blinding charisma of its leader raided the polls like a juggernaut, the 'Grand Old Party' of India turned out not to be even a worthy opponent to it. Reasons behind the emphatic victory of the saffron-party is largely attributed to the cult-like persona of Narendra Modi-or more popularily 'Modi Wave'-but it was the anti-Congress sentiment that made even the 'Modi Wave' relevant. The 'aam admi' wanted a relief from an always ascending price rise,an ever increasing rate of unemployment and a never ending rally of multi-billion dollar scams,and when somebody with a touted track record of good governance promised him this relief, he fell for it.

Narendra Modi now bears a heavy load of expectation:from his party,from the industrialists,from investors,from diplomats all around the world and of course,from the common Indian citizen. It will be his priorities from now on which will determine his place in the books of history,rather than the margin and magnitude of his election win. His immediate attention should fall on the country's economy and easing the burden on the common man's already-dented pocket. Along with achieving this on a war-time footing, he should pay attention to develop the country's infrastructure and boost the confidence of industrialists to invest more in India. Given the edge he has in the Lok Sabha, this can be easily done without going through the hassles of a coalition. At the same time, it should be among his top priorities to develop friendly diplomatic relations and continuing the healthy relations towards the global players, especially to our immediate neighbors. Modi's way of handling international relations and issues will determine India's role as a global super-power, which he has promised us. Article 370,Ram temple and Uniform Civil Code can wait.

The NDA leadership should emboss in their minds the lesson from Congress. The people have given them a chance to prove themselves worthy of their promises. I wish them all success and at the same time reminds them that it is the same people that they are to face 5 years from now. Make sure that the 'Modi Wave' has enough wavelength to last until then.

A Prejudice Proved Right

I always disapproved scions. I viewed every son of a famed father or a member of a famous family with a prejudicial eye. When news about Dulquer Salman's debut in Malayalam cinema was the talk of the town, I told myself:'All this hype is only because he is the son of Mammooty. He may be just another mediocre actor,which Malayalam cinema has in plentitude.' Similar was my line of thought when Fahad Fazil,whose father is the legendary director Fazil,started his second innings in the industry. But I was wrong. With movies such as 'Ustaad Hotel' and 'ABCD' ,Dulquer was soon one of my favourites. So was Fahad, who just bagged the Best Actor award in Kerala State Filmfare Awards.

Howsoever different may politics be from movies, I held the same prejudice towards Rahul Gandhi also. Years back, when he made his first parliamentary speech, when everyone praised his matured style and body language,I didn't find it so much enthralling,for nothing exceptionally good or novel was put forward by him. Afterwards, I don't remember hearing much about him for a long time. When India started feeling the heat of General Elections by the end of 2013, news about Mr.Gandhi also started appearing in media and I started watching him more closely. And the more I watched, I started feeling for the first time that my prejudices for Mr.Gandhi are right.

It was his occassional utterances about poverty and 'state of mind' and 'escape velocity of Jupiter' among others, that made me seriously doubt about Congress' choice of its leader. Who could say to a hungry and poverty-stricken lot of people that all you have to do to do away with poverty is to change your state of mind, and just walk away? Who would have the insanity to tell an ignorant group of villagers, who may not even know what Jupiter is,about its 'escape velocity'!

Then it was his 'rhetoric' about the Representation of People Ordinance. Although I was disapproved of the Ordinance for its leniency towards convicted politicians, I was wonderstruck upon Mr.Gandhi when he said that the Ordinance should be torn down. He simply disregarded the laborious work done by the Prime Minister and his Cabinet with a simple excercise of his tongue. The Congress had no other option but to repeal the Ordinance,as Mr.Gandhi was to be projected as the face of the party in the approaching General Elections. He just made the Prime Minister of this country look like a fool. My conclusion was that this was either a grand(at the same time,dumb) plan by Congress to showcase its leader's influence and power in policy-making, or that Mr.Gandhi was ignorant about the tedious efforts that went behind putting forth the Ordinance and the repercussions of his deed. Owing to my prejudice,I believed in my latter conclusion.

If I had any doubt regarding the ablity of Mr.Gandhi as a leader,all was cleared when I watched his first ever interview to a news channel. I was convinced that Congress is doomed with Mr.Gandhi at the helm and so would be India, if he ever becomes the Prime Minister. The disastrous interview must have surely costed Congress a couple of Parliamentary seats. And when Ram Jethmalani said that Mr.Gandhi doesnt have the intellectual capacity to hold the top post, I said 'Amen'.

I was outraged on hearing that Mr.Gandhi skipped the farewell dinner for Dr.Manmohan Singh. It was an outright dis-respect to the only  honourable man in Congress,who,in-spite of all the accusations against him, held his personal integrity,honesty and noblity uncompromised. Through his action,Mr.Gandhi once again proved his ignorance and hot-headedness. Through this single act,he proved his lack of respect towards elders and that all his hyped visits and stay in poor villages and show of affection was just a mockery.

In a country where thousands of highly qualified graduates and hardworking people find it difficult to get a job and make both ends meet, here is a man,whose even educational qualifications are questioned by many, offered the top job of governing the country. A man,who was born in the lap of plentitude,brought up like a prince and who hasn't ever known the grey shades of life, now potected even from the blames of failure of the party,about which he is also as responsible as any party member is;and should have been responsible,like a true and courageous leader should be.

I pity you Mr.Rahul Gandhi! The whole youth of this country pity you. When will you grow up and be a responsible man? For the sake of this country, I hope not soon.